Wie ben ik?
In 1956 geboren in den Helder, opgegroeid in Amsterdam, teruggekeerd naar den Helder waar ik mijn grote liefde Gregoire (Greg) Pascaud ontmoette. Wij kregen samen twee, nu volwassen, dochters. Inmiddels wonen wij in Noordwijkerhout. Vanaf mijn geboorte ben ik slechthorend en op mijn 16e jaar is retinitis pigmentosa geconstateerd, conclusie: syndroom van Usher type 2. Sinds juni 2011 ben ik een blije draagster van een Cochleair Implantaat waardoor mijn horende wereld een stukje groter is geworden. Geleidehond Kwincy is in maart 2012 in mijn leven gekomen, met haar trek ik heel Nederland door. Wat doe ik? Na mijn lagere en middelbare schoolperiode op een school voor slechthorenden ben ik op een accountantskantoor gaan werken. Toen de kinderen werden geboren ben ik met het werk gestopt. Ook om als stabiele factor thuis te zijn voor hen omdat Greg, mijn man, vanwege werk in de offshore, veel en vaak lang in het buitenland is. Nu verzorg ik, samen met Greg, de administratie van zijn bedrijf.
Mijn werk binnen Oogvereniging-DoofBlinden
Ik ben een van de ambassadeurs van patiëntengroep Doofblinden (pgDB), geef bijvoorbeeld voorlichting op basisscholen. Bezoek beurzen en symposia. Leg aan aankomende artsen uit wat het inhoudt om doofblind te zijn. Ik ben samen met José de Jong betrokken bij de nieuwsredactie van Oogvereniging-DoofBlinden. Met de webredactie samen probeert de nieuwsredactie de website up to date te houden en het voor iedereen aantrekkelijk te maken om de website te bezoeken. Ook zit ik in een werkgroep deelgenotencontact. Wij proberen een aantal keer per jaar een gezellige dag te organiseren met als een van de belangrijkste doelen, elkaar ontmoeten voor contact, een stukje herkenning. Ik ben onderdeel van de werkgroep steunpunt Doofblinden, het leven met doofblindheid is niet altijd eenvoudig, wij proberen met tips en uitleg te helpen als doofblinden tegen problemen aanlopen.
Mijn motivatie:
Ik vind het belangrijk om mee te werken aan meer bekendheid op het gebied van doofblindheid. Doofblindheid is jaren voor mij een ondergeschoven kindje geweest, het was zo en je deed er niets aan.. totdat het roer omging. Het is nu fijn te merken dat je er als doofblinde mag zijn en dat je ook je steentje bij kunt dragen aan voorlichting, hulp en bekend maken van deze beperkingen.
