De handboogsport is niet per definitie een sport die zich leent voor mensen met doofblindheid of voor mensen met alleen een visuele beperking, maar toch beoefen ik hem al sinds 1996.
Ik zal eerst uitleggen hoe dit begon, want het was toen en nu nog eigenlijk te mooi om waar te zijn.
In februari 1996 raakte ik met een vriend van mij in gesprek over de handboogvereniging HBS Wilhelmina Ospel die vlakbij mijn ouderlijk huis staat. Ik was er vaak genoeg voorbij gelopen, maar dacht altijd dat het niets voor mij zou zijn.
Tot die vriend me ging aanmoedigen om even bij de toenmalige voorzitter op bezoek te gaan. Wat ik dan ook deed … en toen was het balletje gaan rollen.
Bron: Raakvlak 1, 2017
Door: Werner Bloemers
Vriendschap en humor
Men wilde in het begin eerst uitproberen wat ik allemaal kon zien en het duurde dan ook niet lang voordat ik met een speciaal vizier kon proberen om de kleuren goed te kunnen onderscheiden. In het begin schoot ik nog van 5 meter, later van 18 meter en een half jaar later pas de eerste pijl van 25 meter. Dit doe ik nog steeds met heel veel plezier.
Toen ik in 1996 terugkwam van vakantie, werd ik tot mijn stomme verbazing zelfs benoemd tot 100e lid van de vereniging.
Deze vereniging was toen enorm levendig. Op dinsdag- en vrijdagavond was het altijd volle bak. Dat is nu helaas vaak anders, aangezien veel mensen niet meer schieten en er minder nieuwe leden zijn bijgekomen.
Men heeft altijd veel geduld met mij gehad en dat is bij andere sportverenigingen wel anders. Dus of het een leuke sport voor doofblinden is, hangt ook af hoe men bij zo´n vereniging tegen deze mensen aan kijkt.
Maar in mijn geval ging het altijd met veel behulpzaamheid, vriendschap en humor. En dat is in deze moderne tijd toch echt wel overeind gebleven.
Evenwicht
Het schieten op zich … aangezien ik een evenwichtsprobleem heb, moet ik een lichte boog hebben. En dat zorgt ervoor dat ik wat langer kan blijven staan. Je moet dan ook ongeveer 8 seconden kunnen mikken en dat doe je door diep in te ademen met de mond en dan heel langzaam uit de ademen via de neus. Zo hou je concentratie het beste vast.
Ik sta dan zijwaarts en aangezien ik rechts ben, schiet ik ook met rechts. Met de andere arm moet je proberen te mikken. De boog hou ik met die hand vast met een vingerling, dan hoef ik hem niet zo krampachtig vast te houden en gaat het meer ontspannen. Aan de schiethand zit een tab, waarmee je de pees mee naar achteren kunt trekken. En op mijn linkeronderarm heb ik een armbeschermer, waarmee ik de klap van de pees kan opvangen, mocht dit nodig zijn. dit kan veel pijn doen.
Als je dan het geel ziet, probeer je zo snel mogelijk los te laten. Soms lukt het me om een 10 te schieten, maar meestal schiet ik vijf gemiddeld. Dat wil zeggen dat ik na een wedstrijd van 25 pijlen tussen de 125 en 150 punten heb.
Een blazoen is onderverdeeld in een aantal segmenten.
Je hebt wit (1 en 2), zwart (3 en 4), blauw (5 en 6), rood (7 en 8) en geel (9 en 10). Als je ernaast schiet, krijg je geen punten. Bij sommige wedstrijden kan het ook gebeuren dat er shoot-offs zijn om te bepalen wie er kampioen kan worden. In de 10 zit nog een innerten. Je begrijpt wel dat die een hogere prioriteit heeft dan een ‘gewone’ 10.
Het is vaak belangrijk om na het schot de boog nog heel even stil te houden, zodat de pijl niet teveel van richting verandert. En dat is, mede door de kracht van het schot, niet makkelijk.
Een pijl kan wel met 150 kilometer per uur (of meer) aankomen. Met 2 duizendste van een seconde schijnt hij al in een blazoen op 25 meter afstand te zitten.
Extra hulpmiddel
Ik heb sinds eind jaren ´90 een ander vizier. Dit moest toen worden goedgekeurd door de Nederlandse Handboog Bond. Maar dat was geen probleem. Ze zagen dat ik er plezier mee had en dat was voldoende.
Eerst laat ik het vizier even zien. Het gele vizier is vastgeschoven aan een blauwe vizierstandaard. Die is weer vastgedraaid aan een rode bogenstandaard.
Gevolgd door een foto als ik aan het schieten ben.
Niet naar mijn buikje kijken, big smile …
Ik schiet ook met een klepje op het rechterglas van mijn bril. Normaal gesproken moet je bij het mikken je andere oog helemaal dichtgooien, maar als je te lang mikt, gaat het mik-oog langzaam dicht en het andere oog langzaam open. Vandaar dat ik een extra hulpmiddel gebruik: het klepje … daardoor kan ik met dat andere oog toch een beetje meer zien en gaat mijn mik-oog ook niet dicht.
Op mijn boog zitten ook twee korte zwarte stabilisatoren. Deze zijn benodigd om het schot evenwicht mee te kunnen geven.
Er zijn ook schutters die genoeg hebben aan één lange stabilisator, maar dit gaat bij mij niet vanwege mijn evenwichtsproblematiek.
Wedstrijden
Momenteel worden er 7 bondswedstrijden geschoten en aan de hand van de punten van de beste zes wedstrijden worden schutters in een klasse geplaatst. In deze klasse kan men dan uitkomen bij verschillende soorten kampioenschappen. Men krijgt na elke seizoen – mits men die zes wedstrijden geschoten heeft – een speldje van de Nederlandse Handboog Bond met daarop het gemiddelde. Dit wordt berekend door het totaal aantal punten te delen door het aantal schoten in zes wedstrijden. Elke bondswedstrijd heeft er 25 schoten, dus dat zijn in totaal 150 pijlen.
Er zijn ook indoor- en outdoorwedstrijden, waarbij op 18 meter drie pijlen binnen twee minuten worden geschoten. Er zijn daar ook kleinere blazoenen voor. Ook is het mogelijk om aan 3D-schieten te doen. Er wordt dan buiten geschoten op verschillende afstanden en men schiet dan op nep-dieren of objecten.
Kortom: er is zoveel mogelijk in de handboogsport, dus ook voor mensen met een (audio)visuele beperking.
Bij onze vereniging doen we ook aan cloudschieten. Er wordt dan gewoon in de lucht geschoten en het is de bedoeling om zo dichtbij mogelijk een bepaald punt te komen. Dat viel voor mij niet erg mee, want je moet ook de pijlen in het weiland gaan zoeken. Gelukkig zijn er genoeg mensen die mij hiermee willen helpen.
Dat de handboogvereniging het wel in mij ziet zitten, getuigt het feit dat ik sinds 2011 penningmeester ben. Ook help ik met het bijhouden van de boekhouding.
Tweede huis
Ik beschouw de vereniging als een soort tweede huis, ook al is het niet altijd makkelijk om met iedereen te kunnen communiceren. Maar dat hoeft ook niet. Je kunt immers niet met iedereen even goed door een deur.
Het zou leuk zijn als er ooit een groep mensen met doofblindheid naar d’n Doel in Ospel zouden komen. Laat jullie dan zoveel mogelijk verrassen!
Zijn er mensen die graag een inleiding tot het basisschot willen ontvangen via de mail, dan kunnen zij gerust naar mij mailen. Het mailadres is: werner.bloemers@gmail.com
Wil men daarna meer weten over handboogverenigingen bij hen in de buurt, dan kan men zich wenden tot de NHB (Nederlandse Handboog Bond) www.handboogbond.nl of www.handboogsport.nl
Werner Bloemers, januari 2017.
