Aanleiding
“Als horen en zien je vergaan”, was het symposium waar ik me voor had opgegeven. Enerzijds had ik mij opgegeven omdat onze vriendin Helma er acte de présence zou geven, zo ook fb-vriendin Charlotte. Anderzijds omdat mijn betrokkenheid via Running Blind als trainer en buddy groot is, waar het gaat om slechtziendheid en bij velen ook slechthorendheid.
Bron: Raakvlak 1, 2019
Tekst: William Slotboom
Zou dat het nu écht zijn? Kwam ik alleen voor Helma, Charlotte en al die anderen. Die vraag kwam ineens bij me op tijdens het schrijven. Ik heb dat vaker, ik begin ergens aan en eigenlijk weet ik nog niet waar het heen gaat. Leuke rol als buddy trouwens, je zult maar slechtziend zijn en je buddy weet niet waar hij heen gaat. Dit terzijde.
Wat heb ik daar te zoeken op zo’n symposium? Goed, ook ik word al wat ouder. Ik heb een bril en zonder kan ik de verkeerborden niet lezen. En mijn gehoor is best nog wel redelijk. Wat ik écht dacht te vinden, vond ik. Een groep heel verbonden mensen, letterlijk en figuurlijk. En daar maakte ik zomaar deel van uit.
Thuis was ik een boek aan het lezen, beroepsmatig, over eenzaamheid. Ik ben naast Lifecoach ook sociaal makelaar/buurtwerker. In dat boek lees ik onder andere dat de sleutel om eenzaamheid te voorkomen verbondenheid is. In verbinding staan met de innerlijke wereld van de ander. Ik luister ook graag naar de verhalen van de ander.
Kippenvelmomentjes
Elk symposium kent haar opstartrituelen. Op tijd zijn! Wellicht dwaalden er nog wat potentiele bezoekers over het Jaarbeursterrein. Werkt de techniek? Schrijftolken, gebarentolken, ringleiding, als ziende en horende om hoorndol van te worden. En weet je, dit liep gewoon perfect. Dit was natuurlijk tot in de puntjes voorbereid. Daar waren wel wat overlegjes, lunches en wijntjes aan vooraf gegaan.
En dan gaat het los. Kippenvelmomentje één. Een verhaal uit het hart van Koos Meure. Zijn humor, zijn betrokkenheid met zijn kleindochter, zijn vertrouwen in de dorpsgemeenschap van Swifterbant, als dat geen verbondenheid is.
Anna van Dalen sprak er. Weer zo raak! Arts, gespecialiseerd in ouderengeneeskunde, is duidelijk en ziet de mens als meer dan dat ene probleem. Ik noem het maar een ketenbenadering, een ogenschijnlijk klein probleem kan al zoveel impact hebben op het (sociale)leven van een mens. Wees je daar van bewust.
Joris Slaets kon er ook wat van. Zou ik hem wel Joris mogen noemen? Het is tenslotte wel Prof. dr. Joris P.J. Slaets, hoogleraar ouderengeneeskunde. Ik heb na zijn betoog wel even moeten nadenken over de termen behoefte en verlangen. Een pilletje kan de pijn verminderen, eten kan honger stillen, dan wordt in een behoefte voorzien. Maar is het echte verlangen van ons mensen niet plezier in het leven hebben, liefdevol met elkaar om gaan. Bij mij gaat de vlag uit!
En toen Jan Terlouw en dan verwacht je natuurlijk dat ene verhaal. Nee, Jan ging er even bij zitten, ook niet zo piepjong meer met 87 jaar. Was vroeger alles beter? Echt niet! Kijk eens naar wat we tegenwoordig kunnen, hoe de techniek zich heeft ontwikkeld en ja, ik keek eens om mij heen. Beeldschermen, computers, ringleidingen, gehoorapparaatjes, CI’s. Ik moest even een fotootje maken met mijn mobiel (voor straks, een verhaal op instagram of facebook). Nee, alles is beter toch……..helaas, steeds minder vaak maken we echt contact, zijn we minder verbonden, hebben we minder vertrouwen in elkaar. We zouden ons nu echt eens moeten richten op verbondenheid en vertrouwen. Geweldig!
Hophop!
Het Harrie Overdijk Project, het boek, de opmaat naar een campagne over “Ouderdomsdoofblindheid”, Helma zus van Harrie mocht het aan Jan overhandigen. Meer dan een kippenvelmomentje. Ik voel, zie en hoor de emotie.
Wat had ik hier ook alweer te zoeken? Gevonden! Een groep mooie lieve mensen. Verbondenheid. Oog en oor voor elkaar. Ja, juist hier!
En die geleidehonden, niks techniek! Die weten wel wat verbondenheid en vertrouwen is.
En ik…….vertrouw er maar op dat ik als buddy de goede kant op loop J.
Ik heb genoten, ging als een blij mens naar huis en kijk uit naar de c(h)ampagne.
